"A kto jest moim bliźnim?"
Dziś raczej nikt nie zada Jezusowi takiego pytania, kto jest moim bliźnim,może ono padnie na poziomie poznawczym u sześcioletniego dziecka.Dorosły to wie,tylko,czy poprzez inną formę zadanego pytania nie ucieka przed współodczuwaniem? Czy współczesny dorosły, nie zapyta Jezusa: a komu to ja nie okazuje miłosierdzia?Może usłyszy , a może nie. Ale być może Jezus musiałby niejednokrotnie odpowiedzieć: nie okazujesz go dokładnie tym, od których uciekasz! A przed kim uciekam? Być może przed tymi,których nie lubię, którzy mnie ranią, którzy z nieuzasadnionych przyczyn mają wobec mnie dystans.Nie budzą mojej sympatii.Jak okazać im moje miłosierdzie?Czasami po prostu nie pielęgnując w sobie w odwecie tego, co otrzymujemy od takich bliźnich: niechęci, urazy, złości, zawiści.Pozostać wolnym od tego, jest już ogromnym aktem miłosierdzia. Życzyć takim ludziom dobrze, mieć w sobie gotowość do okazania serca, w małych gestach, przy nadarzającej się ku temu okazji.
Czasami kochając kogoś,kto nas głęboko rani, nie wiedząc, opatrujemy jego potworne rany serca i ducha. Resztę czynić w gospodzie, czyli na modlitwie, sercem powierzając Bogu.Takim samarytaninem być, ho...wcale nie łatwo i dużo prościej byłoby ruszyć na podbój szukania leżących i bezimiennych na ulicy.
Tłumaczenie na język hiszpański:
"¿Y quién es mi vecino?"
Hoy en día, es poco probable que alguien le haga a Jesús una pregunta de este tipo, quién es mi prójimo, tal vez se la haga al nivel cognitivo de un niño de seis años.El adulto lo sabe, sólo que, por una forma diferente de la pregunta formulada, ¿no está huyendo de la compasión? ¿Acaso un adulto moderno no le preguntaría a Jesús: a quién no estoy mostrando misericordia? Tal vez escuche, tal vez no. Pero tal vez Jesús tendría que responder más de una vez: ¡no se lo enseñas precisamente a aquellos de los que huyes! ¿Y de quién huyo? Tal vez de aquellos que no me gustan, que me hacen daño, que por razones injustificables se alejan de mí.No despiertan mi afecto.¿Cómo les muestro mi misericordia? A veces simplemente no alimentando en nosotros mismos en represalia lo que recibimos de tales prójimos: la antipatía, el resentimiento, la ira, la envidia.Quedar libre de esto es ya un tremendo acto de misericordia. Desear lo mejor a esas personas, tener la voluntad en nuestro interior de mostrar nuestro corazón, en pequeños gestos, cuando surja la oportunidad.
A veces, al amar a alguien que nos hiere profundamente, sin saberlo, vendamos sus terribles heridas de corazón y de espíritu. El resto lo hacemos en la posada, es decir, en la oración, confiando nuestro corazón a Dios.Ser tan samaritano, ho... no es nada fácil, y sería mucho más sencillo salir a buscar al que yace y al que no tiene nombre en la calle.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz