"Widząc to, Szymon Piotr przypadł Jezusowi do kolan i rzekł: «Wyjdź ode mnie, Panie, bo jestem człowiekiem grzesznym». I jego bowiem, i wszystkich jego towarzyszy w zdumienie wprawił połów ryb, jakiego dokonali".
Wprawia nas w zdumienie okazywana nam miłość, hojność i dobroć Boga, bez związku z naszym zasługiwaniem.I wtedy czujemy też zawstydzenie, bo sami dla siebie byli byśmy o wiele bardziej surowi.
Na poziomie naszych myśli, często wcale nie gramy z Jezusem do jednej bramki, mamy swoje teorie na powodzenie,a Jezus w pełni tego świadomy i tak z nas nie rezygnuje, nie umniejsza miary.
Powołany, to nie jakiś byt, zasługujący na Wielką Miłość Boga, to nikt nadludzki, nikt nadzwyczajny, nikt, kto ma u Boga naszym zdaniem szczególne względy i przywileje!
Powołany, to kruche stworzenie, powalone niczym niezasłużoną Miłością Boga, dźwigające bardziej Niepojętą, Bożą Miłość względem siebie i świata, niż nawet osobisty grzech, czy grzechy ludzkości.
Jeśli w powołaniu nie chodzi o miłość, to jest tylko czasowy cyrk .
Musi być zdruzgotanie Bożą Miłością i silne,osobiste pragnienie, by na to szaleństwo Bożej inwestycji, odpowiedzieć całym sobą.
Rozumiem każdego, kto się może głęboko dziwić, dlaczego Jezus powołał kogoś takiego jak ja,komu się to nawet nie podoba.Rozumiem i w ogóle mnie to nie boli.Jestem pierwsza zadziwiona i powalona i zawstydzona i świadoma, że w ogóle nie ma w tym mojej choćby jednej zasługi.Ale nie będę oszukiwać, że jestem za to Bogu na wieki wdzięczna i że błogosławię każdego dnia, Jego niezrozumiały gust!
Tłumaczenie na język hiszpański:
"Al ver esto, Simón Pedro cayó de rodillas ante Jesús y dijo: 'Aléjate de mí, Señor, porque soy un hombre pecador'. Porque tanto él como todos sus compañeros estaban asombrados de la pesca que habían hecho".
Nos asombra el amor, la generosidad y la bondad que Dios nos muestra, sin relación alguna con nuestros méritos.Y entonces también nos sentimos avergonzados, porque seríamos mucho más estrictos con nosotros mismos.
En el nivel de nuestros pensamientos, a menudo no jugamos a una sola meta con Jesús, tenemos nuestras propias teorías de éxito, y Jesús, plenamente consciente de ello, no se da por vencido de todos modos, no disminuye la medida.
Un llamado no es una entidad que merezca el gran amor de Dios, no es nadie sobrehumano, nadie extraordinario, nadie que pensemos que tiene favores y privilegios especiales con Dios.
El llamado es una criatura frágil, derribada por el Amor inmerecido de Dios, que lleva más del Amor Inconcebible de Dios hacia sí mismo y hacia el mundo que incluso el pecado personal o los pecados de la humanidad.
Si la vocación no tiene que ver con el amor, es sólo un circo temporal.
Tiene que haber un desgarro del Amor de Dios y un fuerte deseo personal de responder a esta locura de la inversión de Dios con todo el ser.
Puedo entender que alguien esté profundamente desconcertado de por qué Jesús llamó a alguien como yo,que ni siquiera me gusta.Lo entiendo y no me duele en absoluto.Soy el primero en asombrarme y avergonzarme y ser consciente de que no hay ni un solo mérito mío en todo esto.Pero no me voy a engañar,que estoy eternamente agradecido a Dios por ello y que bendigo cada día,su incomprensible gusto y preferencias.
.jpeg)
