"Powiedział im: «Ten rodzaj można wyrzucić tylko modlitwą i postem»."
Modlitwa jest stosunkowo bardziej zrozumiała, ale dlaczego diabeł nie lubi postu? I czy każda modlitwa i każdy post rzeczywiście ma nad nim moc?
Podejmując post, mamy mieć intencję i nie tę by zrzucić zbędne kilogramy.Intencja może dotyczyć naszej pokuty, pracy nad samym sobą, ale może też być podjęty ze względu na dobro duchowe innych.
Przy czym jaki post jest miły w oczach Boga, wiemy to od Niego samego z kart Biblii.Nie wolno podejmować się postu,mając jednocześnie bałagan w relacjach z ludźmi, żywiąc do kogoś urazę,czy niechęć, albo będąc zamkniętym i małodusznym na potrzeby braci.
Zakładając, że spełniamy powyższe warunki i w ramach postu,podejmujemy się jeść raz na dzień, z intencją Bogu wiadomą, nadal zostajemy z pytaniem, ale dlaczego to skuteczny odstraszacz demonów?
W poście, człowiek uświadamia sobie, że podejmuje większą niż na co dzień kontrolę nad swoim ciałem i jego potrzebami.Być może w ogóle musi uznać, że kontroli nie ma,a w poście chce się jej pokornie uczyć i być wolnym.Widzi, jak ta podstawowa potrzeba bywa rozdmuchiwana i napędzana i jak nie wiele w istocie potrzebujemy dla przetrwania i zdrowia.Jeśli post jest właściwy, zawsze wydaje dobre owoce duchowe, pogłębiając jednocześnie pokorę.
Ojcowie pustyni, jak również Ojcowie Kościoła, widzieli w obżarstwie pierwszą furtkę do kolejnych, poważniejszych grzechów cielesnych czy chciwości. Dużo łatwiej nas omamić, gdy mamy uczucie sytości, a już przesyt rozleniwia raczej bez wyjątku każdego.
Post uświadamia nam, że bardzo często wcale nie jesteśmy głodni, a tylko zajadamy stres, lub rekompensujemy sobie brak radości, przyjemności i duchowego pocieszenia.
Więc jeśli demon boi się postu,to w istocie boi się człowieka czujnego i w jakiś sposób wolnego.
Połączenie zaś modlitwy i postu, w gruncie rzeczy formuje w nas nowe siły duchowe, nowego, Chrystusowego człowieka i jeśli demon ucieka,to w istocie przed Chrystusem i człowiekiem Chrystusowym!
Kondycja Apostołów nie byłaby wcale lepsza,gdyby byli bardziej głodni i poszli w zawody,komu głośniej burczy w brzuchu! Chodzi oto, że modlitwa i post, jeszcze za mało wychowała ich serca, na tamten moment byli jeszcze za mało Chrystusowi!
Co do form podejmowanych postów, każdy musi być uczciwy sam ze sobą.Każdy sam wie o ile powinien uczynić modlitwę intensywniejszą, co do niej dołożyć, aby go w istocie rozwijała duchowo, zbliżała bardziej do Jezusa niż do chirurga, czy ortopedy z przesadnie wykończonymi kolanami.
Każdy wie, czego sobie może odmówić, by go to naprawdę kosztowało,ale też nie było początkiem do anoreksji.
Ostatecznie wszystko ma wartość tylko wtedy, kiedy czyni nas bardziej Chrystusowymi!
Tłumaczenie na język hiszpański:
"Les dijo: 'Esta clase sólo puede ser expulsada mediante la oración y el ayuno'".
La oración es relativamente más comprensible, pero ¿por qué al diablo no le gusta el ayuno? ¿Y realmente tienen poder sobre él todas las oraciones y todos los ayunos?
El ayuno debe tener una intención, no la de adelgazar, sino la de hacer penitencia, la de trabajar sobre nosotros mismos, pero también puede hacerse por el bien espiritual de los demás.
La intención puede ser hacer penitencia, trabajar sobre uno mismo, pero también puede ser por el bien espiritual de los demás, y el tipo de ayuno que es agradable a los ojos de Dios, lo sabemos por las páginas de la Biblia.
Suponiendo que cumplamos las condiciones anteriores y que, como parte de nuestro ayuno, nos comprometamos a comer una vez al día, con una intención conocida por Dios, aún nos queda la pregunta, pero ¿por qué es esto un disuasivo eficaz contra los demonios?
En el ayuno, uno se da cuenta de que está tomando más control de su cuerpo y de sus necesidades que en el día a día.Quizás haya que reconocer que el control no existe en absoluto, y en el ayuno uno quiere aprenderlo humildemente y ser libre.Uno ve cómo esta necesidad básica a veces es soplada y manejada y lo poco que realmente necesitamos para la supervivencia y la salud.Si el ayuno es correcto, siempre da buenos frutos espirituales a la vez que profundiza en la humildad.
Los padres del desierto, así como los Padres de la Iglesia, veían la gula como la primera puerta de entrada a otros pecados más graves de la carne o la avaricia. Es mucho más fácil engañarnos cuando nos sentimos saciados, y comer en exceso hace a todos bastante perezosos sin excepción.
El ayuno nos hace darnos cuenta de que, muy a menudo, no tenemos hambre en absoluto, sino que sólo nos comemos el estrés, o compensamos la falta de alegría, placer y consuelo espiritual.
Así pues, si el demonio teme el ayuno, en realidad teme a una persona despierta y, en cierto modo, libre.
La combinación de oración y ayuno, por otra parte, forma esencialmente en nosotros nuevas fuerzas espirituales, un hombre nuevo, semejante a Cristo, y si el demonio huye, ¡es de hecho de Cristo y del hombre semejante a Cristo!
La situación de los Apóstoles no habría sido mejor si hubieran tenido más hambre y hubieran competido por ver quién tenía la barriga más ruidosa. La cuestión es que la oración y el ayuno aún no habían elevado lo suficiente sus corazones, ¡aún no se parecían lo suficiente a Cristo en aquel momento!
En cuanto a las formas de ayuno, cada uno tiene que ser honesto consigo mismo: cada uno sabe cuánto más intensa debería ser su oración, qué debería añadirle, para que realmente le desarrolle espiritualmente, le acerque más a Jesús que a un cirujano o a un ortopedista con rodillas exageradas.
Cada uno sabe lo que puede negarse a sí mismo, para que realmente le cueste, pero tampoco sea el principio de la anorexia.
Al final, ¡todo tiene valor sólo si nos hace más semejantes a Cristo!
%20__%20REVISI.jpeg)
