"A że umarli zmartwychwstają, to i Mojżesz zaznaczył tam, gdzie jest mowa o krzewie, gdy Pana nazywa „Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba”. Bóg nie jest Bogiem umarłych, lecz żywych; wszyscy bowiem dla Niego żyją»."
Wiara w Zmartwychwstanie, robi się ciężka i nie do uniesienia,gdy człowiek zatrzyma się na zmysłach,gdy jego doczesność zawsze toczyła się w kole doświadczeń empirycznych! Dopóki nie zdecydujesz się wydostać ze szprych koła empiryzmu, nawet nie pytaj o Zmartwychwstanie.
Bóg, Jego Życie dla nas, staje się bliższe, staje się łaską, która Cię niesie, nawet bez zrozumienia, jeśli uznasz, że jest rodzaj poznania, do którego jeszcze nie masz sprawnych "narzędzi".Natomiast wszystkie uruchamiają się, w momencie przekroczenia doczesnego czasu i przestrzeni.
Ja nie wierzę w to, że człowiek najbardziej cielesny, nie ma momentów, w których choćby na ułamek sekundy,dociera do niego, że ma duszę!
Problem w tym, że mamy niesamowitą zdolność zagłuszania tego wymiaru naszej egzystencji.
Tylko cisza staje się przestrzenią na granie koncertu.
O ile bardziej zatem, staje się przestrzenią na jedyny i niepowtarzalny duet: Bóg i ja.
Bóg i my.
Tłumaczenie na język hiszpański:
"Y que los muertos resucitan, esto también lo señaló Moisés donde se menciona la zarza, cuando llama al Señor "el Dios de Abraham, el Dios de Isaac y el Dios de Jacob". Dios no es el Dios de los muertos, sino de los vivos, porque todos están vivos para él".
¡Creer en la Resurrección, se hace pesado e insoportable, cuando uno se detiene en los sentidos, cuando la mortalidad de uno siempre ha estado en la rueda de la experiencia empírica! Hasta que no te decidas a salir de los radios de la rueda del empirismo, ni siquiera preguntes por la Resurrección.
Dios, su Vida para nosotros, se hace más cercana, se convierte en una gracia que te lleva, incluso sin comprender, si reconoces que hay un tipo de cognición para la que todavía no tienes "herramientas" viables.Por otro lado, todas se ponen en marcha, en el momento en que trasciendes el tiempo y el espacio temporal.
No creo que el hombre más corpóreo, no tenga momentos en los que, aunque sea por una fracción de segundo, se le ocurra que tiene alma.
El problema es que tenemos una extraña habilidad para ahogar esta dimensión de nuestra existencia.
Sólo el silencio se convierte en el espacio para interpretar el concierto.
Cuánto más, entonces, se convierte en un espacio para el único dúo: Dios y yo.
Dios y nosotros.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz