"Nad ranem, kiedy jeszcze było ciemno, wstał, wyszedł i udał się na miejsce pustynne, i tam się modlił."
Z chorobą jest często tak, że dopuszczona do naszego życia, stanowi jakąś granicę, istotny przedział i zaczynamy swoje dotychczasowe życie dzielić na czas przed chorobą i czas w jej trakcie lub jak Bóg zechce, jeszcze na czas po chorobie.
Mogło tak być z teściową Piotra.Prawdopodobnie po uwolnieniu jej z gorączki, nie była już tą samą osobą.Zawsze uzdrowienie, lub choroba przyjęta z wiarą, prowokuje w nas zmiany.Oby tylko na lepsze.
Potem słyszymy, że Jezus wymknął się z domu Piotra, nim jeszcze powstał świt.Szukał przestrzeni bycia sam na sam z Ojcem.
Na pewno to był stały zwyczaj Jezusa, może nie zawsze zauważony, wydaje się jednak, że to była naturalna potrzeba Jego Synowskiego serca i ducha, a nawet jakoś ciała.
Ta przestrzeń także dla nas jest tym bardziej konieczna. Jeśli komuś trudno mieć osobistą relację z Ojcem, może mieć ją z Jezusem.On i tak w Sobie, wtuli nas w Ojcowską głębię i Miłość.
Gdyby życie próbowało na nas wymusić brak takich intymnych spotkań z Bogiem, to trzeba o nie zawalczyć bardziej niż o wszystkie inne relacje.Prędzej czy później układanie życia i relacji z ludźmi bez tej jednej, stanie się jałowe, a może nawet nie znośne, a na pewno wyniszczające.
Tłumaczenie na język hiszpański:
"Por la mañana, cuando aún estaba oscuro, se levantó, salió y se fue a un lugar desierto, y allí oró".
Con la enfermedad, a menudo ocurre que, cuando se introduce en nuestras vidas, representa una especie de frontera, un compartimento importante, y empezamos a dividir nuestra vida actual en un tiempo antes de la enfermedad y un tiempo durante la enfermedad, o como Dios quiera, un tiempo aún después de la enfermedad.
Tal vez fuera el caso de la suegra de Pedro.Es probable que, tras librarse de la fiebre, ya no fuera la misma persona.Siempre una curación, o una enfermedad aceptada con fe, provoca cambios en nosotros.Esperemos que sólo sean para mejor.
Luego oímos que Jesús se escabulló de la casa de Pedro antes incluso de que hubiera amanecido.Buscaba el espacio de estar a solas con el Padre.
Seguramente era una costumbre habitual de Jesús, quizá no siempre advertida, pero parece haber sido una necesidad natural del corazón y del espíritu de su Hijo, e incluso de alguna manera de su cuerpo.
Este espacio también es muy necesario para nosotros. Si a alguien le resulta difícil tener una relación personal con el Padre, puede tenerla con Jesús.Él, en sí mismo de todos modos, nos acurruca en la profundidad y el Amor del Padre.
Si la vida tratara de imponernos la ausencia de esos encuentros íntimos con Dios, es necesario luchar por ellos más que por todas las demás relaciones.Tarde o temprano, arreglar la vida y las relaciones con la gente sin éste, se volverá estéril, tal vez incluso insoportable, y ciertamente debilitante.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz